Terug in India

Een nieuwe update. Hij bleef even uit door de hectiek en onrust van de afgelopen week. Ik typ dit terwijl ik op 10 kilometer hoogte door de lucht sjees, terug naar mijn huisje in Bangalore, India. De afgelopen dagen in Nederland waren gek. Dagenlang koffie drinken en herinneringen ophalen over opa, papa en de ooms en tantes proberen te helpen door dingen te regelen, de begrafenis bijwonen, heel veel lieve mensen weer zien, en dan weer afscheid nemen. Ik zat met een ongelofelijk zwaar hart te wachten op mijn vlucht toen ik gisterochtend op Schiphol zat. Ondanks dat het echt als de juiste keuze voelt om weer naar India te gaan, was het even niet makkelijk. Voor ik op en neer naar Nederland ging had ik helemaal geen heimwee. Op een paar mensen na die ik heel graag bij me zou willen hebben, had ik er eigenlijk geen enkele moeite mee om te wonen in een land aan de andere kant van de wereld. Maar zodra je iedereen dan weer ziet, weet je weer wat je mist en voel je die leegte even extra groot. Gelukkig weet ik, dat wanneer ik straks weer ‘thuis’ ben in Bangalore, dit waarschijnlijk snel over zal zijn en dat het dagelijkse leven weer door zal gaan. Papa, mama en Jelle komen gelukkig ook niet meer over al te lang, en dat vooruitzicht maakt het ook allemaal een stuk minder vervelend. Het voelt ongelofelijk maf dat ik de afgelopen dagen in Nederland ben geweest, het voelt bijna alsof het een grote film was die zich even afspeelde die nu is afgelopen. De keus om terug te gaan was niet makkelijk. Ik ben al geen held in keuzes maken en ik was dan ook erg in de war over wat te doen toen papa en mama belden om het nieuws over te brengen. Ik heb eigenlijk geen seconde gedacht om niet naar Nederland te gaan, maar de logistiek na de begrafenis was iets waar ik wel mee zat. Ga ik terug naar India, of ga ik terug naar Maastricht? Of gaan we dan met zijn alle naar India voor de zomervakantie? Wat ik ook besloot, het zou gek en weer wennen zijn. Uiteindelijk heb ik deze keus gemaakt en ik denk dat deze het beste is, weer terug gaan naar Maastricht zou me teveel ontregelen. Ik weet nog van vorig jaar dat ik het moeilijk vond om weer te aarden, en dat voor 2,5 week doen en dan weer naar India met de familie, dat zag ik even niet zitten. Deze week was ongelofelijk vermoeiend, maar ik ben ontzettend dankbaar dat ik het heb kunnen meemaken. Dat ik überhaupt heen en weer kon, is eigenlijk ook nog best een bijzonder verhaal. Bij het aanvragen van mijn visum is er namelijk iets bijzonders gebeurd dat ik niet kan verklaren, maar wat me wel weer doet denken dat sommige dingen gewoon zo moeten zijn. Bij het aanvragen van het visum, wat echt hels was en ongelofelijk ingewikkeld, dacht ik niet goed na en vroeg ik een “single” entry aan (dat betekent dat je met het visum een keer het land in en uit kan). Meteen na het aanvragen sloeg ik mezelf voor mijn kop, want ‘wat als opa overlijdt wanneer ik daar zit?’, maar ik kon er niks meer aan veranderen, het was al aangevraagd. Ik was dan ook ongelofelijk verrast toen ik het visum ophaalde, dat ik een “double” entry had gekregen. Zelfs Max, die exact dezelfde gegevens ingevoerd had, kreeg niet die double entry. Dat dit een teken moest zijn, denk je dan direct, maar dat het ook echt gebeurde, had ik toch niet echt kunnen voorzien.

Ik zit dus terug in het vliegtuig naar India, ik heb dan nog een paar dagen met Max en Jackie in Bangalore om dat hoofdstuk van het avontuur India af te sluiten. Jackie gaat terug naar Nederland, en Max gaat nog twee weken reizen in Nepal met een vriend. Max en Jackie besloten beiden een tijdje terug dat ze eerder wilden vertrekken, waardoor ik eigenlijk twee weken alleen in Bangalore zou zitten totdat papa mama en Jelle zouden komen. Gelukkig woont Maartje, mijn vriendin van thuis in Maastricht waar ik al eerder over vertelde, momenteel  in Manipal en leek het haar ook een geweldig idee dat ik daar nog twee weken heen zou komen. Ik ga daar dus twee weken terug naar toe (net als 3 maanden geleden) en keihard aan mijn thesis werken terwijl ik ook aan sociaal gezellig contact geen gebrek zal hebben. Een heerlijke gedachte dat een van mijn beste vriendinnetjes in dit land zit en ik dus me niet alleen hoef te voelen.

Om deze update even goed af te maken, schrijf ik ook nog een stuk over de 2 weken voordat ik naar Nederland op een neer ging. Ik had al veel notities op papier hiervoor en het zou zonde zijn om daar geen verslag meer van te doen (het leven gaat immers gewoon door!). We gingen begin Juni een weekend naar Hampi, en dit was ontzettend leuk! Ik moet eerlijk zeggen: reizen op de drempel van het monsoon seizoen is geweldig. Het is lekker rustig, je bent namelijk niet een van de 100.000 toeristen die ze geld moet opleveren dus mensen nemen meer de tijd voor je en dit levert leuke gesprekken met de lokale bevolking en gezellige dagen met de gidsen op. Guesthouses en hostels zijn niet vol, dus met de mensen die er zijn is er al gauw contact en ook dat is erg gezellig. En omdat er bijna niemand is, konden we ‘s ochtends om half 6 al ons hotel in, zonder extra kosten. Daarnaast is het weer ook echt top. Geen idee hoe het echte monsoon weer gaat zijn, maar nu is er een perfecte balans van koele wind en een bewolkt zonnetje dat zorgt dat je de dagen (en nachten) een stuk beter volhoudt. Hampi is geweldig en twee dagen is bij lange na niet genoeg. Het is ’n klein dorpje met alleen maar lieve mensen en ongelofelijke natuur en tempels eromheen. Het staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en ja, het schijnt wel toeristisch te zijn maar nog steeds allemaal heel kleinschalig zonder grote hotels en alles van het stadje op een vierkante kilometer naast een prachtige rivier. Het rondlopen in de enorme tempelcomplexen was fantastisch en we konden (omdat er bijna niemand was) prachtige foto’s maken. Ook het vragen om selfies was hier minder vervelend want het gebeurde een stuk minder, en leverde vaak leuke gesprekken op.

Helaas heb ik niks geleerd van de apen in Cambodja vorig jaar, want hier bij de monkeytempel waar we 600 trappen voor op moesten gebeurde het me weer dat mijn waterfles gejat werd. Gelukkig was het mijn camera niet haha.. Naast de monkey-tempel raakten we ook per toevel bij een andere tempel, waarvoor we eerst door kloven en over rotsen moesten klimmen, door een grot en van kleine laddertjes af om uiteindelijk een monnik in een grot te begroeten en 10 rupee achter te laten voor zijn toewijding aan Ganesha. Al deze beklimmingen deden we trouwens op blote voeten, want dat scheen zo te horen. Eelt kregen we er gratis bij.

Ik reed voor het eerst van mijn leven op een scooter, en ik vond het GEWELDIG. Rustige wegen, prachtig landschap en een super-easy-trage scooter. Perfect dus. Ook al was het een oud lullig ding, ik voelde me onwijs stoer en heb met heel veel plezier de hele dag rondgescooterd. We werden overvallen door een regenbui en moesten onder een enorme rots schuilen. Hier vonden we een groepje hobby-fotografen waar we gezellige gesprekken mee hebben gehad en door wie we ook op de gevoelige plaat werden gelegd, maar nu professioneel en zonder henzelf erbij. Helemaal doorweekt bereikten we ons hotel (we moesten de bus terug halen dus langer schuilen haalden we niet meer), toen net de zon weer begon te schijnen.. Afijn, ook dat hoort erbij.

India sluipt mijn hart in. Ik merk het dagelijks. Riksja chauffeurs lukt het niet meer om ons af te zetten, mensen bij ons in de straat zwaaien naar ons en de bakker weet je bestelling zonder dat je wat zegt. Het dagelijkse leven begint normaal te worden. We werken aan onze thesissen, kletsen met buurtbewoners en ontdekken Bangalore en de Indiase gebruiken steeds meer. Eten met onze hand (RECHTS) is gewoon geworden en we weten ondertussen hoe we het best met Indiërs kunnen communiceren (vraag wat ze gegeten hebben voor ontbijt, lunch of diner, of vraag waar ze vandaan komen in India, beiden zullen zorgen voor een lach op hun gezicht). Het Nationalisme van de Indiërs is trouwens voor ons soms wel hilarisch en merken we bijna dagelijks. Voor een film begint in de bioscoop wordt eerst het volkslied gezongen: “Ladies and Gentlemen, please stand for the National Antem” en ook kleine dingen die je opvallen zoals een man die probeert letters door te geven aan de telefoon en voor alles namen gebruikt behalve voor de I: “P for Preeti”, “B for Barithi”, “I for India”. Daarnaast vinden ze het ook erg leuk als je zegt hoe leuk je India wel niet vindt. De man bij de immigratie op het vliegveld van Mumbai was heel nors totdat ik zei dat ik India geweldig vond en weer terug zou komen en toen begon hij opeens uitgebreid te kletsen en kreeg ik opeens heel gauw een stempel in mijn paspoort..

Voor mijn thesis begin ik hem nu een beetje te knijpen. Ik weet dat het niet nodig is maar opeens gaat de tijd wel heel snel en staat er toch minder op papier dan je eigenlijk zou willen. Dat ik er even uit ben geweest is geloof ik wel goed. Ik heb het gevoel dat ik weer met een frisse blik ernaar kan kijken en kan gaan knallen de komende weken.

Maargoed.. het einde van het hoofdstuk “Bangalore” is dus in zicht. Afscheid nemen van Max, en vooral Jackie met wie ik heel erg close samen heb geleefd, gaat moeilijk zijn. We hadden meteen een klik en hebben het super leuk gehad samen. Je levert best wat privacy in als je met een persoon die je helemaal niet kende voor aanvang altijd in één kamer bent en zelfs gezamenlijk in een bed slaapt. We maken er grapjes over dat we ondertussen zelfs een aura delen. Maar hoe dan ook, we hebben het heel erg leuk gehad en dan is het nu toch echt voorbij en gaan we weer ieder ons eigen weg. Zo samenleven met z’n drieën levert veel grapjes en quotes op waar we nog lang om zullen lachen en die we zullen koesteren.

Ik maak me klaar voor de laatste twee weken “leven” in India, voordat ik de boel hier eens ga laten zien aan mijn ouders en Jelle. Ik ben benieuwd wat zij ervan gaan vinden! En ik verheug me op de komende twee weken in Manipal. India is nog niet van me af!

Bedankt voor het lezen weer, en een dikke kus van mij, once again, uit India.