India Update 2

De lange dagen van data collectie zitten er nu echt op. Het is ongelofelijk hoe snel dingen voorbij gaan, en ik mis het nu al! Het waren hele bijzondere weken, waarin ik veel heb gelachen en geleerd. Het is toch anders om het hele jaar te horen over projecten zoals deze en er dan echt deel van uit te maken. Er komt zoveel meer bij kijken dan je denkt, en je loopt tegen veel meer problemen aan dan je van te voren hebt bedacht. Behalve alle leerzame momenten heb ik vooral ook veel plezier gehad. Het contact met mijn hulp-studenten en met de nurses was heel leuk. Ik heb in de laatste week besloten dat ik alle namen van de nurses (28 stuks) wilde leren, Feba, een van hen heeft me hierbij geholpen en me overhoord totdat ik ze allemaal kende haha.. wel een prestatie dacht ik zo, met al die moeilijke namen en de hoeveelheid nurses die er waren. Maar het maakte het contact met hen nog een stuk leuker en aangezien ik hen ook wilde interviewen was het wel zo netjes om ze ook allemaal te leren.

Maargoed, data collectie zit er dus op, en nu is het tijd voor het uitwerken van alle interviews (46 met slum inhabitants en 9 met nurses), door middel van uittypen, analyseren en er daarna een thesis over schijven. Op het moment dat ik dit typ, heb ik net de interviews met de slum inhabitants af. Niet een heel prettig werkje want de opnames zitten VOL met achtergrond geluiden (lees: LAWAAI) van gillende kinderen, motoren, tv’s, muziek, ruzies, geschreeuw, gehuil, dieren, vrachtwagens, gelach… de slum in een notendop en niet een heel prettige achtergrond als je elk woord dat gesproken wordt moet opschrijven. Maar ach, het heeft ook zijn charme, net als de slum zelf, en het doet me terug denken aan die dagen vol chaos, dus dat is ook wel weer mooi.

Naast dat het einde van de data collectie een periode van stress over mijn thesiswerk inluidt, was het ook de start van het eindelijk tijd hebben om India meer te gaan ontdekken. Nog geen 12 uur na het laatste beetje data collectie zaten captain jack(ie) en ik in de trein naar Mysore voor een tripje van 2 dagen. Dit was voor mij de eerste stad die niet echt ‘westers’ is, want hiervoor was ik alleen in Manipal en Bangalore geweest en dat zijn twee steden waar je de invloed van het ‘westen’ wel echt goed ziet. In Mysore is dit iets minder, het is wel een toeristisch stadje, voor indiers, maar buitenlanders hebben we er niet echt gezien. Dat ze hier minder gewend zijn aan buitenlanders konden we ook goed merken aan hoeveel mensen met ons op de foto wilden.. one photo miss? One snap? Please? En als Jackie vraagt “why” (want dat doet ze steeds) dan weten ze niet zo goed wat ze moeten zeggen. We hebben in Mysore de bazaar verkend, het paleis bij dag en nacht gezien, en op een mango-fair rondgelopen om de beste mango te vinden – en gevonden (we hebben ons helemaal volgevreten aan mango die dag). Het paleis was op zondagavond een van de mooiste dingen die ik tot nu toe heb gezien in India. Om 7 uur wordt het paleis van de buitenkant verlicht met 10000000 lampjes en je weet niet waar je kijken moet. Het paleis op maandagochtend, was niet nét zo mooi, maar wel ook érg indrukwekkend, vooral de architectuur. Het meest bijzonder is de mengelmoes van religies die in de architectuur terug zijn te vinden. De pilaren zijn in Hindu stijl, de bogen in Islamitische stijl en de ramen in christelijke stijl. Deze mengelmoes aan religies is een van de dingen die me in India telkens opvalt. Iedereen heeft hier een religie, maar welke, dat maakt niet zoveel uit. Iedereen wordt geaccepteerd en woont naast elkaar. We zagen dat in de slum, maar ook in de gewone woonwijken en dus ook nu  dus ook in een van de paleizen die India rijk is. Het is natuurlijk niet goed dat ik dit bijzonder moet vinden, dat zegt iets over hoe het helaas vaak anders gaat. Toch is het goed om hierbij stil te staan en om te bedenken hoe een land waar veel mensen vaak op neer kijken (bah, vies, wil ik niet heen, alleen maar slecht) op andere vlakken het eigenlijk een stuk beter doet dan veel andere landen. Ok, ik moet natuurlijk eerlijk blijven, het is niet een heel schoon land. Er ligt overal afval, en het ruikt op veel plekken niet zo fris. Het is voor mij echter niet moeilijk om hier doorheen te kijken, ik zie vooral de schoonheid van het land dat helaas door al het afval soms voor anderen niet te zien is. Ik zie een land met heel veel potentie, waarvan we over een aantal jaar nog veel gaan zien als ze eens ophouden met het vervuilen ervan.

Als ik het dan toch over de (on)schoonheid van India heb, kan ik niet anders dan vertellen over een ander tripje dat we hier gemaakt hebben naar een prachtig natuurgebied. Vorige week zijn we naar Mudumalai National Forest geweest, dit ligt net over de grens van Karnataka (de staat waarin ik nu woon), in Tamil Nadu. We sliepen in een homestay van een kennis van Roshini (een van de studenten die mij geholpen heeft met de data collectie) en dit was echt heel bijzonder. De boerderij zelf lag echt op een prachtige plek in het natuurpark net achter de grens met het bos en keek uit op enerzijds enorme bergen en anderzijds een soort steppe-vlakte. Het bos is afgesloten tussen 9 en 6 ’s ochtends, en de omliggende natuurgebieden (die later als park werden bestempeld en waar onze homestay lag) dicht tussen 10 uur ‘s avonds en 9 uur ’s ochtends. Dit zorgde voor een weekend vol rust en stilte, iets dat we al lang niet meer gewend waren in Bangalore. Het is raar om te zien hoe zo’n beschermd natuurgebied met wilde dieren toch weer wordt verpest door Indiërs die niet snappen dat ze het verpesten door overal afval neer te gooien waar dit niet hoort. Gelukkig zijn er vrijwilligers die eens per maand alles opruimen, maar het blijft toch iets wat niet goed te begrijpen is. We waren hier in vakantie-seizoen en je merkt echt hoe alles wordt uitgebuit om geld te verdienen. Wij hadden heel erg geluk met onze gids, Sidda, die juist het tegenovergestelde is, en juist als gids werkt omdat hij ongelofelijk gepassioneerd is over de natuur en de dieren die erin leven. Hij is oorspronkelijk een vogel-boswachter, maar heeft ondertussen ook heel veel wilde-dieren kennis. Hij heeft ons dan ook de meest bijzondere vogels en dieren laten zien, en ons uren mee op safari genomen. Deze ‘safari’s’ mogen alleen op de aangelegde wegen, gelukkig, om zoveel mogelijk van de natuur te behouden. Dit maakt het spotten van wilde dieren wel een stuk moeilijker, maar omdat we met Sidda waren hebben we uiteindelijk o.a. 4 wilde olifanten gezien met een kleintje, een beer, bizon’s, verschilldende soorten apen, verschillende herten, big indian squirrles en een mega-bijzondere vogel die blijkbaar elk vogelspot hart harder laat kloppen gezien (dit gebeurde bij mij niet maar het was alsnog heel gaaf om te zien). Hiervoor moesten we wel vroeg op en met een deken in de jeep, maar dat was natuurlijk geen-problemo voor ons want we zijn toch gewend aan om 5 uur opstaan haha. Een extra goor weetje over dit weekend is dat op de weg erheen in de bus een kind over mijn been heeft gekotst (ik voelde opeens iets warm worden) en hier vervolgens door niemand van de familie op gereageerd werd haha, ook dat is India..

Afgelopen weekend hebben we in Goa doorgebracht, aan het strand met een groepje Nederlanders waaronder een van mijn beste vriendinnen uit Maastricht. Het was haar verjaardag op zondag en we hadden afgesproken om dit samen in Goa aan het strand te vieren. Het was een heerlijk weekend waarin ik helaas op de eerste dag enorm mijn gezicht heb verbrand en dus de rest van het weekend niet meer onder de schaduw vandaan ben gekomen, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was gek om weer met zoveel Nederlanders te zijn en dan ook het eerste weekend dat ik een beetje heimwee naar Nederland voelde..

Een beetje!! Maar niet veel, want ik vermaak me nog steeds enorm in India en wil hier nog lang niet weg. Het is na deze tripjes elke keer weer heerlijk om in Bangalore aan te komen, het weer is hier namelijk veeeeel lekkerder dan alle andere plekken die we al hebben bezocht en als we in de taxi naar huis zitten voelt het écht als thuis komen. Het is bijzonder dat een plek zo snel een thuis wordt, en dat zal het moeilijker maken om straks weer weg te gaan. Ik ben ongeveer op de helft van mijn India tijd en dat maakt het gek om ook alweer vooruit te (moeten) kijken soms naar wanneer dit avontuur voorbij is. Net na mijn vorige update hoorde ik namelijk dat ik was aangenomen voor een stage bij de Unit Eetstoornissen van het Azm, een geweldig bericht dat zorgt dat ik ook alweer een nieuw avontuur heb om naar uit te kijken vanaf september, met een nieuwe master en een stageplaats die al vast ligt. Helaas betekent dat ook een heel jaar lang Nederland (maar ik geloof dat mijn ouders dit dan wel weer fijn vinden haha)

Maar gelukkig kan ik eerst nog een tijd genieten hier! Met een nieuw tripje a.s. weekend alweer op de planning: Hampi! En oja, ook een thesis die nog even geschreven moet worden.. Maar ook dat gaat goedkomen, zoals alles uiteindelijk zijn weg wel vindt. Juist in India waar je vrijwel altijd je vraagtekens zet bij de omslachtige manier waarop iets bereikt zou moeten gaan worden, lukt het uiteindelijk toch. Dus mij gaat dat ook zeker lukken.

Denjevaad, Bedankt, voor het lezen van mijn update!

Een dikke kus uit India, Nienke

P.S. Met veel plezier las ik trouwens jullie reacties op de vorige update, bedankt voor al jullie interesse in mijn avonturen!!