Ondergedompeld in de cultuur van Vietnam

Vanmorgen was het precies een maand geleden dat ik uit het vliegtuig in Ho Chi Minh City stapte. Het contrast met hoe ik me precies een maand geleden voelde op deze ochtend en hoe ik hier nu zit te typen is ontzettend groot. Toen ik daar uit het vliegveld een taxi naar de backpackersstreet pakte, werd ik overdonderd door de intensiteit van een Aziatische stad zoals HCMC. Scooters, bussen en toeters vliegen om je oren. Ik wist niet hoe ik precies de straat over moest steken, hoe je zorgt dat de vietnamezen je niet afzetten, hoe je eigenlijk met stokjes moet eten en snapte ik niks van het mega hoge bedragen monopoly geld dat ik opeens moest gebruiken in plaats van de euro... Ik heb sinds die dag al veel dingen geleerd.

Ik zit nu 2 weken in Thi Tran Phung (ik schrijf het voor het gemak even zonder alle rare tekens die ze hier gebruiken), en heb het ontzettend naar mn zin. Het is even wennen, zoals ik in mijn vorige blog ook al schreef, maar na 1-1,5 week heb je het toch zo onder de knie. Het vrijwilligerswerk dat ik hier doe voldoet niet precies aan het beeld dat ik van te voren in mijn hoofd had. De mensen hier hebben het eigenlijk best wel goed en de kinderen in het schooltje kunnen deze lessen krijgen omdat hun ouders genoeg geld hebben om deze te financieren. (Dit is natuurlijk anders voor de lessen die we in het weeshuis 30km verderop geven). Toch is de ervaring hier geweldig. De mensen zijn ontzettend lief en gul, en willen je overal mee naartoe nemen. Hun gastvrijheid kent geen grenzen. Ik ben deze weken vrijwilligerswerk daarom maar gaan zien als een uitwisseling van diensten: ik geef gratis les in Engels, zij laten me de ware aard en schoonheid van het land zien. Een eerlijke en prettige ruil, want iedereen wordt er gelukkiger (en slimmer) van. 

De afgelopen 2 weken heb ik een van de belangrijkste Bergen hier in het noorden van Vietnam beklommen in Ba'Vi National Park. 1229 Trappen voordat je op het hoogste puntje een eerbetoon kunt brengen aan Ho Chi Minh, de grote held voor vrijwel alle vietnamezen die ik tot nu toe heb gesproken. Ook heb ik door het oude centrum van Hanoi geslenterd (waar de straatjes zo zijn ingericht dat in elke straat een ander product wordt verkocht), mijn eerste echte Vietnamese Karaoke ervaring gehad (mn oren doen er nog steeds pijn van), de verjaardag van een meisje gevierd dat op 29 februari jarig is en dus maar eens in de 4 jaar oficieel haar verjaardag viert en ben ik op vele verschillende speciale vieringen van Vietnamese families uitgenodigd.

Dit laatste is erg leuk en interessant om mee te maken. De mensen hier vieren de hele eerste lunar maand bijna dagelijks dat dit zo is en elke dag is er wel iets anders om te herdenken. Dit doen de vietnamezen vrijwel altijd met: eten. Het is ongelofelijk hoeveel deze kleine dunne mensjes op een dag naar binnen kunnen werken. Een normale maaltijd (ontbijt-lunch-diner) gaat gepaard met 3 kommetjes rijst (anders is de maaltijd niet compleet), en ook vlees is erg belangrijk. Ze eten hier al het vlees dat je kunt bedenken, maar varken is de favoriet. Dit eten ze het liefst overal in en overal bij. Toen ik vroeg of de verhalen over hondenvlees waar waren, knikten ze helaas allemaal met hun kleine hoofdjes, en sindsdien valt het me op straat ook veel meer op dat het verkocht wordt. Op de weg van ons dorpje naar het centrum van Hanoi zie je elke ochtend hele geroosterde honden klaarliggen om verkocht te worden. Mijn maag draait hier nog steeds van om, maar zelfs dat aanzicht begint te wennen. 1,2, acceptee, dit land gaat echt niet veranderen omdat ik het niet aankan, maar het hondenvlees eten weiger ik.

​De eetgewoonten van de vietnamezen zijn voor mij soms een beetje goor. Slurpen, rochelen en smakken is hartstikke normaal. Ook is het normaal dat het hele dier gegeten wordt en daarom heb ik al menig kippenhoofd, lever en hart zien drijven in een Hot Pot of Pho (gerechten). ook is het hier normaal dat het bloed van de kip (of een ander dier) wordt opgevangen, gekookt en in vaste toestand in blokjes en reepjes in verschillende gerechten wordt geserveerd. Ook dit laat ik altijd maar liggen.

Gelukkig zijn de meeste gerechten die ze me hier voorschotelen heel erg lekker en kunnen de vietnamezen ongelofelijk creatief (en simpel!) omgaan met groenten en verschillende producten gemaakt van rijst (noodles, deeg, pannekoekjes) elke dag laten ze me wel weer iets nieuws proberen en het is ongelofelijk voor welke prijzen je de lekkerste gerechten buiten op straat kunt eten. Ik als ontzettende eet-liefhebber kijk mijn ogen uit en probeer alles op te slaan in mn geheugen. Voor de geinteresseerden: ik maakte er ook foto's van, zie het kopje foto's!

Naast alle indrukken van het leven geef ik natuurlijk ook engels lessen hier in het Dream Center. De kinderen zijn fantastisch en maken elke les heel erg leuk om te geven. Mijn naam sinds ik in Vietnam ben is Nien/Nyn/Nyan/Nin en de kinderen schreeuwen dit zelfs hier op straat altijd als ik langskom haha. Ze zijn onder de indruk van mijn blonde haar en blauwe ogen en ik krijg in de les voor de wat oudere kinderen de vragen "waarom heb jij blauwe ogen en wij bruine?" "waarom zijn mensen uit het westen altijd mooier dan aziatische mensen?" (waarop ik natuurlijk zeg dat dat niet zo is, maar dat het gras altijd groener is aan de overkant) "waarom willen blanke mensen graag bruin zijn?" hier photoshoppen ze zichzelf namelijk blank na fotoshoots en kunnen mensen die geld hebben behandelingen ondergaan om blank uit te zien (zoals in Nederland mensen naar de zonnebank gaan). Die vragen zorgen voor interessante gesprekken. Soms in hakkelig engels maar ze doen ontzettend hun best en willen graag leren! Naast de lessen is er veel tijd waarin er niets te doen is, die vul ik nu bijvoorbeeld op met het maken van muurschilderingen in de klaslokalen. Die zijn nogal kaal en ik vind zo'n project waar ik mn handen letterlijk vuil mee kan maken natuurlijk alleen maar prachtig. Vorige week ben ik ook begonnen met een adult-klasje waar 6 vrouwen van rond de 30-40 hun engels in willen verbeteren. Zij gaan mij en de andere vrijwilliger uit Sri Lanka nu elke dinsdag en vrijdag meenemen naar een museum of andere bezienswaardigheid zodat zij hun engels kunnen oefenen, en wij gratis tourguides hebben. Zo helpen we elkaar, I love it!

Ik kan wel blijven typen... maar een te lang blog gaat vervelen. Dus, to be continued!