Een eerste update uit India

Het heeft even geduurd voordat ik het moment ervoor vond, maar hier komt dan toch echt de eerste update uit India. Niet echt een blog, maar gewoon een update over hoe het tot nu toe is gegaan. Het is alweer 3,5 week geleden dat ik naar India vertrok en ik kan niet geloven hoe snel de tijd voorbij gaat. De eerste twee weken in Manipal (Een plaats aan de westkust van India) waren heel erg leuk. Hier hadden we voor mijn Master Global Health een symposium samen met de universiteit van Manipal en McMaster University uit Canada. Het symposium vloog voorbij. Elke dag was ingepland met allerlei verplichtingen waardoor we elke avond goed konden genieten van ons bedje in het Universiteit Hotel. Het was vooral erg leuk om in deze twee weken mijn vriendinnen van de studie weer te zien. Zij hadden de afgelopen maanden doorgebracht in andere landen dus er was veel om over te kletsen en in de uurtjes dat we niet bezig waren met het symposium gingen we lekker uiteten, maakten we tripjes naar het nabijgelegen stadje of gingen we lekker naar het strand. Op de vele georganiseerde universiteit-diners werden we telkens weer ge-entertainend door de studenten en medewerkers van Manipal University, waardoor we veel traditionele dans, zang en kledij langs hebben zien komen en dit was zo aanstekelijk dat veel van mijn mede studenten zich na de eerste week dan ook vaker in een sari gehuld hebben. Vanwege mijn lange tijd in India besloot ik dat ik dit altijd later nog kon aanschaffen, maar het was ook al erg leuk om mijn vriendinnen te helpen met het uitzoeken hiervan.

Na de twee weken op het symposium was het dan toch eindelijk tijd voor het Bangalore-avontuur, iets waar ik al een tijd lang naar uitkeek. Jackie en ik kwamen op zondagochtend aan na een vluchtje van 40 minuten in een mini vliegtuigje. We werden door onze locale supervisor uitgenodigd om naar haar huis te komen en zij heeft ons daarna de hele dag op sleeptouw genomen om spullen te kopen voor ons appartementje dat we van haar huren en ’s avonds namen zij en haar man ons mee uit eten in een heerlijk chinees restaurant. Ze waren zo aardig en behulpzaam dat we ons ongelofelijk welkom voelden en dit zorgde ervoor dat we helemaal enthousiast aan ons avontuur in Bangalore begonnen.

Max kwam ’s avonds laat op zondag aan en vanaf de ochtend daarna was het volle bak aan onze data-collectie voor onze thesissen. We staan dagelijks om 5.30 op, zodat we om 7 uur bij het ziekenhuis de bus naar de sloppenwijken kunnen nemen. Het project waarin Max en ik meedoen test de eerste versie van een diagnostic toolkit. Dit is een soort rugzak met verschillende ‘tools’ om simpele diagnoses zoals lage/hoge bloedsuiker waardes, lage/hoge hartslag of lage/hoge BMI etc. te kunnen vaststellen en deze mensen daarop volgend counseling over te geven voor hun dagelijks leven, of door te verwijzen naar een kliniek vlakbij. Het testers team bestaat uit 5 teams van 6 verpleegkundigen die deur aan deur het hele gezin testen op deze basis dingen en hun gegevens opslaat in een speciaal ontwikkelde app op een tablet. De waardes worden daarna met een mobiel-printertje uitgeprint en aan deze mensen gegeven. Ik verzamel data nadat deze teams bij de mensen zijn geweest en vraag hoe deze bewoners het hele proces ervaren, hoe ze zich erbij voelen, of ze er iets mee gaan doen als hun waardes abnormaal zijn, of ze het überhaupt wel willen weten, hoe belangrijk hun gezondheid is, of ze dingen zouden willen veranderen of misschien dingen missen in deze toolkit, et cetera, et cetera. Hetzelfde doe ik bij de verpleegkundigen die deze toolkit gebruiken. Ook zij worden geïnterviewd en gevraagd naar hun ervaringen. Dit wordt allemaal gebruikt om een report te maken van de dingen die misschien in een volgende versie anders zouden moeten worden gedaan of toegevoegd moeten worden om een zo passend mogelijk hulpmiddel te ontwikkelen. Omdat ik deze data verzamel door individuele interviews, en de mensen in deze slums geen Nederlands of Engels spreken, maar Tamil, Hindi, Kannada en Malayalam.. krijg ik voor de data collectie van de slum bewoners hulp van twee social work studenten die wel deze talen spreken en dus voor mij vertalen. Dit is jammer, want ik kan niet persoonlijk met de mensen in gesprek, maar het geeft toch al heel erg veel inzicht in hoe deze mensen gezondheid zien, wat ze overhebben om gezond te zijn en hoe ze het hele proces beleven. Het is bijzonder om een studie te doen waarin je echt vraagt naar wat deze mensen nou vinden, want ze zijn niet gewend dat er naar hun mening wordt gevraagd. Dit maakt het soms ook moeilijk want ze weten niet zo goed hoe ze iets moeten uitleggen, of wat de vraag precies betekent. Gelukkig zijn de twee studenten die mij helpen heel goed in het communiceren met deze mensen en probeer ik zo veel mogelijk te lachen en met mijn basis hindi – tamil - kannada in verschillende talen dankjewel te zeggen (Sukria – Nanndri – Denjevada).

Het is heel bijzonder om in deze slums rond te lopen. Ik voel me er heel veilig, de mensen zijn lief, er spelen overal kinderen (het is schoolvakantie en de meeste jonge kinderen gaan gelukkig wel naar school) en iedereen wilt met je praten. Het is ongelofelijk om te zien hoe sommige mensen leven met enorme gezinnen op een paar vierkante metertjes in een golfplaten huisje. Het maakt me verdrietig en geeft me kracht tegelijkertijd. Het is ongelofelijk om te zien van hoe weinig sommige mensen kunnen leven en nog steeds gelukkig zijn, maar je ziet ook veel mensen die echt in een diepe put zitten en daar ook waarschijnlijk niet meer uit gaan komen. Deze mensen wil je een hand geven om ze te helpen, maar dat gaat gewoon niet. Ik hoop daarom echt dat dit programma een succes wordt in de toekomst, zodat op gezondheids-gebied deze mensen meer te weten komen over hun eigen gezondheid en leren hoe ze hiermee om moeten gaan.  

Het is heel bijzonder om in een slum te werken, maar ik ben natuurlijk wel een attractie. Ze weten niet wat ze met mijn blonde haar en blauwe ogen aan moeten en de meeste kinderen hebben dan ook al vaker gevraagd of ik kleurlenzen inheb en misschien een ziekte omdat ik zo wit ben haha.. Gelukkig valt niemand me lastig en geniet ik vooral van de interactie met de kinderen en volwassenen die ik nu ook in Hindi kan vragen wat hun naam is of met een beetje hulp van mijn hulp-studenten ook wat gesprekken mee kan voeren.

Het project dat de eerste versie van deze toolkit test, loopt tot 20 mei en is 6 dagen per week (ook zaterdag). Tot die tijd werk ik dus elke dag in de slum en ben ik elke dag helemaal kapot als ik thuiskom in ons appartementje. Daarna gaan we meer tripjes plannen om Bangalore en omstreken te zien, en om mogelijk naar wat plekken in het noorden en westen te gaan. Mijn hulp-studenten Roshini en Renu zijn twee superleuke meiden die ons ook graag mee willen nemen op tripjes in- en buiten de stad en veel weten over Bangalore omdat ze er zijn opgegroeid. Het zijn ook twee interessante gesprekpartners om te discussiëren over culturele normen en gebruiken die verschillend zijn in India en Nederland (en Europa in het algemeen), omdat ze beiden erg open-minded zijn en zich veel bezighouden met wat er in India en in de wereld speelt.

Ons appartementje is ook echt heel erg fijn en we hebben het erg gezellig met z’n drieën. Het appartementje ligt in een fijne buurt met veel gelegenheden voor winkelen, entertainment en eten dichtbij. We kunnen in de kleine supermarktjes smeerkaas (!!) kopen, wat ons erg gelukkig maakt want dit eten we s ochtends op ons (véél te zoete) brood en zorgt dat we toch nog een beetje aan onze kaas-behoeften komen. De groentewinkel verkoopt daarnaast groenten en fruit (zo lekker!!) voor belachelijk lage prijzen dus die vitaminen krijgen we ook genoeg binnen. Ook proberen we onze secutity guard Gopal elke dag een beetje meer engels te leren maar dat schiet nog niet echt op haha.

Ik geniet dus met volle teugen. Ik ben veel moe, maar voldaan. India verrast me elke dag weer een beetje en ik geniet van de chaos, de mensen, de geuren en kleuren en alles eromheen. Het weer is warm, maar goed te doen en er valt soms s avonds zelfs een regenbui! Ik draag elke dag Indiaase kleding omdat dit respectvol is naar de mensen in de slum (en omdat dit van ons verwacht wordt) en ook dit begint te wennen. Dus ja inderdaad, ik loop elke dag in jurkjes met leggings, wie had dat ooit gedacht?! Gelukkig houdt Jackie ook van shoppen en zijn we dus flink onze garderobe aan het uitbreiden. Net als alle andere dingen kost dit haast niks, dus ook mijn portemonnee is nog steeds blij haha.

Er staan veel dingen nog niet in deze update, want elke dag gebeurt er zoveel!! Ook denk ik veel na over de culturele aspecten die in het dagelijks leven steeds langskomen, en zijn er veel momenten waarop ik nieuwe inzichten in dingen krijg. Het praten hierover komt allemaal met de tijd wel als ik erover schrijf of als je er eens met me over in gesprek wilt gaan. Voor nu hoop ik dat het fijn was om een beetje een inzicht te krijgen van mijn eerste weken!

Dikke kus vanuit India

Nienke