Liefde voor logica

Logica. Ik hecht er persoonlijk veel waarde aan. Misschien wel te veel, dat weet ik ook eigenlijk wel. Ik kan het slecht hebben als logische dingen niet logisch uitgevoerd worden. Ik denk dat veel mensen dit wel in mij herkennen. Nu kan een mens veel (ver)leren. Ik dus ook. Het woord Logica in Vietnam kennen ze niet echt, en ondanks dat ikzelf nog steeds alles op een logische manier wil uitvoeren, kan ik het nu wel gewoon accepteren en loslaten als anderen dat niet doen.

Logica in Vietnam. Of ik even de witte  vloer wil dweilen tussen de keuken en de eetkamer terwijl we er met vieze voeten steeds overheen blijven lopen wanneer het nog nat is. Logica in Vietnam. Je mag werkelijk ALLES in het openbaar verkopen. Ze doen nergens moeilijk over. of het nou in de bus, op de stoep, bij het stoplicht,of in andere winkels is, het kan niet gek genoeg en alles mag verkocht worden. Ik vraag me vaak af wat je hier moet doen op straat om echt iets fout te doen... Oh, wacht.. logica: je mag hier niet in het openbaar kaarten! Nee, nee, veel te gevaarlijk, gaat namelijk geld in om!? In (illegale)handelpraktijken natuurlijk niet maar ban vooral de kaarten van de straat dan is je land opeens van de gelduitwisseling op straat af! Logica in Vietnam. Hygiene. Groenten moeten 3 keer gewassen worden voor je ze kookt maar het vlees dat je ongekoeld in stukken gehakt letterlijk van de straat koopt gaat zo de pan in. Logica in Vietnam, een ongedierteverdelger laten komen en niet bedenken dat je moet zorgen dat alles is afgedekt omdat het spul giftig is. Resultaat: al het eten weggooien en dode vissen die in de vissenkom drijven. (ah boeien, dag erna koop je gewoon nieuwe). Logica in Vietnam, vragen of ik NU kan koken want we moeten NU eten. Als het klaar is zeggen dat we voorlopig echt nog even niet kunnen eten. Logica in Vietnam... het is ver te zoeken... maar de Vietnamezen zoeken het niet.

Iets dat alle Vietnamezen wel zoeken is liefde. Een vriendje of vriendinnetje hebben is een van de belangrijkste dingen voor een jonge vietnamees. Als je mensen vraagt om zich voor te stellen vertellen ze er bijna standaard bij of ze een vriendje/vriendinnetje hebben of dat ze hier naarstig naar opzoek zijn! Het enige dat mijn Vietnamese vriendinnetje Tu voor haar verjaardag wilde, was: een vriendje. Daarnaast gaan alle vietnamese liedjes over liefde en als je met je lover op straat loopt is het uitermate belangrijk om dit te laten zien door een hele grote ballon met I love you erop mee te zeulen.

De gedachte "raar volk die vietnamezen" heb ik dus vrijwel dagelijks. Maarja die gedachte hebben ze over mij ook geregeld. De extase waarin ik verkeerde toen ik bruin brood en smeerkaas had gevonden in een winkeltje begrepen ze niet echt (lees: echt niet) en waarom ik niet van suiker in mijn melk, thee, brood, ei, groenten of yoghurt houd is voor hun echt een raadsel. Hoe kan je nou alles zonder suiker willen eten?

Dat we niet helemaal op dezelfde manier met dingen omgaan maakt voor de omgang met elkaar verder geen bal uit. Ik heb al zoveel leuke dingen met deze mensen mogen meemaken. We zijn met de kinderen van het dream center op "schoolreisje" gegaan naar een biologische boerderij. Ze konden hier allerlei oude vietnamese ambachten uitvoeren, geiten melken en op paarden rijden. Het was toevallig een zonnige dag, waardoor de foto's extra leuk zijn geworden!

Ook zijn we naar de night market in old quarter geweest. De lichtjes, geuren en kwetterende mensen in de nauwe straatjes zorgen ervoor dat je het eerste half uur te druk bent met rondkijken en alles in je opnemen om ook maar iets van de Chinese troep die ze er verkopen te bekijken. Ik heb hier uiteindelijk niks gekocht want de Vietnamese logica was dat we voor zo'n enorme markt maar 40 minuutjes nodig hadden en ik dus net in mijn koop-modus zat toen we alweer moesten vertrekken. We gingen namelijk drankjes drinken bij een live bandje (ook erg leuk) en ze wilden naar een club. Nu verstaan we onder een club ook niet echt hetzelfde maar de ervaring was uiteraard weer leuk haha. Ik had wel nog even een horror-momentje toen ik naar het toilet ging, in de diepste krotten van het gebouw kon je namelijk door een enge gang bij het (uiteraard ranzige) toilet komen. Het feit dat ik dit kan navertellen betekent dat ik hier misschien ook wel een beetje overdrijf. oordeel zelf maar, onder foto's ;)

Mijn Vietnamese adoptie mama ms Nga neemt me achterop de scooter mee naar allerlei musea en bijzondere gebouwen. De oude gevangenis Hoa Lo,het vrouwenmuseum, het Ho Chi Minh Mausoleum.. en nog veel meer zullen we volgende week gaan zien. Het Ho Chi Minh Mausoleum was een hele indrukwekkende beleving. 60 minuten in een rechte lijn vooruit schuifelen totdat je naar binnen mag. Omringt door soldaten die je herkent in de oude Vietnamese oorlogsplaatjes. Een beetje griezellig en ik wist niet eens wat ik moest verwachten zodra ik binnen was. Oompje Ho, zoals ze hem hier noemen, in een kist op een hoog altaar. Een dode man die de vietnamesen zo ontzettend lief hebben, en dat begrijp ik eigenlijk wel. Ik verliet compleet bedekt met kippenvel het Mausoleum.

Het einde van mijn tijd hier is alweer in zicht, maar waar ik daarna heen zal gaan weet ik nog niet zeker. Dat Vietnam een land is waar ik vanaf nu altijd een speciaal gevoel bij zal hebben, dat weet ik wel zeker. Want ondanks dat ik ze niet altijd begrijp, hebben ze hier in Vietnam na 6 weken wel echt een plaatsje in mijn hart veroverd.

P.S. vind je dit een logische titel?